فکر می‌کردیم ماجرای امام موسی صدر دو روزه حل می‌شود...دکتر چمران جلساتی دربارۀ پیگیری سرنوشت امام می‌‌گذاشت. من و احمد با هم می‌رفتیم. فکر می‌کنم دکتر یزدی هم بود. در این جلسات بیشتر این ایده مطرح می‌شد که کار از طریق چند حقوقدان بین‌المللی انجام بگیرد. طرح خیلی هم پخته شد و همه راضی بودند. بالاخره به جمع‌بندی رسیدیم که چند نفر باشند...احمد بیشتر شخصی می‌آمد البته به امام گزارش هم می‌داد. یادم هست وقتی بر‌می‌گشتیم همین مساله را برای حضرت امام مطرح کرد که پیشنهادی شده و به این جمع‌بندی رسیدیم.

احساس کردم که همۀ بی‌حجاب‌ها الزاماً بی‌دین نیستند. در لبنان دیدم افرادی هستند که واقعا حجاب ندارند اما خیلی دین دارند و کار خیر می‌کنند، کار فرهنگی می‌کنند... می‌دیدم خانم‌هایی که مسیحی یا مسلمان بودند و حجاب درستی نداشتند، دعوت می‌کردند و امام موسی صدر می‌رفتند منزلشان...خانمی می‌‌آمد که چریک بود. بعد دایی جان خیلی از او تعریف می‌کرد. برای من خیلی عجیب بود. بعد از انقلاب برای ما عادی شد...قم و شهری که من بودم و علمای قم هم محیطشان خیلی متفاوت بود با محیط لبنان و بیروت.

محمد منتظری و همراهانش – در حدود هشتاد نفر که بدون پاسپورت و اوراق شناسایی قصد سفر به لیبی را داشتند – روی باند فرودگاه مهرآباد تحصن کردند.

سفر جلود دستاوردی جز ناامیدی نداشت. نخست ناامیدی برای قذافی که می‌خواست با سفر به تهران با انقلابیون ایرانی عکس یادگاری بگیرد و دوم ناامیدی برای افرادی که تصور می‌کردند سفر جلود می‌تواند گرهی از ماجرای امام موسی صدر باز کند.